μεταξύ άλλων ο Oscar Wilde, για να καταδείξει την προτίμησή του στο αψέντι, με έναν λυρικό αν μη τι άλλο τρόπο. Το αμφιλεγόμενο ποτό αποτέλεσε αγαπημένο αφέψημα για τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων, την ώρα που οι πολέμιοί του το χαρακτηρίζουν ως αυτό που «κατέστρεψε μια ολόκληρη γενιά».
Το παρεξηγημένο υψηλής αλκοολικής περιεκτικότητας απόσταγμα (48% - 80% Vol.), «βαφτίστηκε» από το φυτό αρτεμισία ή άψινθο (Artemisia absinthum), το οποίο συναντάται σε περίπου 200 υποείδη σε όλο τον κόσμο. Προέρχεται κυρίως από την απόσταξη των φύλλων και των ανθών της αψινθίας, του γλυκάνισου, του μάραθου αλλά και άλλων βοτάνων και συνήθως έχει χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα - μπορεί όμως να είναι και άχρωμο. Αναφέρεται -λανθασμένα- ως λικέρ, ενώ δεν συσκευάζεται παραδοσιακά με προστιθέμενη ζάχαρη και έτσι χαρακτηρίζεται ως απόσταγμα. Συνήθως για να το καταναλώσεις το αραιώνεις με νερό. Πέρα από αυτά όμως, τι πραγματικά είναι το αψέντι και πώς δημιουργήθηκαν οι μύθοι γύρω του;
Παρότι το χρονολογικό πλαίσιο της προέλευσής του είναι ασαφές (φημολογείται πως ένα παρεμφερές ποτό συναντούσε κάποιος στην αρχαία Αίγυπτο), το αψέντι πρωτοφτιάχτηκε στο καντόνι του Neuchâtel στην Ελβετία, στα τέλη του 18ου αιώνα και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται δημοφιλές στις αρχές του 19ου αιώνα. Μετατράπηκε στο αγαπημένο απεριτίφ των καλλιτεχνών, των διανοουμένων αλλά και της υψηλής κοινωνίας στο Παρίσι, περί τη δεκαετία του 1840 και έπειτα. Μάλιστα, δινόταν στα γαλλικά στρατεύματα ως προληπτικό κατά της ελονοσίας. Σε κάθε μπαρ, μπιστρό, καμπαρέ και καφέ της Γαλλίας της Belle Époque
(αργότερα γνώρισε δημοφιλία και στην Ελβετία και την Ισπανία) μπορούσε να βρει κάποιος αψέντι ενώ στις 17.00 είχε καθιερωθεί η "l'heure verte" («η πράσινη ώρα») - σαν συνήθεια όπως το aperitivo ή όπως ένα ποτό μετά τη δουλειά ας πούμε, όπου οι φίλοι του συγκεκριμένου ποτού το τιμούσαν δεόντως.
Ήταν -και είναι- γνωστό και ως «πράσινη νεράιδα», αποτελώντας διαχρονικά αγαπημένο ποτό για σπουδαίες προσωπικότητες όπως οι Vincent van Gogh, Henri de Toulouse-Lautrec, Pablo Picasso, Oscar Wilde, James Joyce, Charles Baudelaire, Edgar Allan Poe, Amedeo Modigliani, Marcel Proust και πλήθος άλλων. Μάλιστα, σύγχρονοί μελετητές υποστηρίζουν ότι το αψέντι μπορεί και να ευθύνεται για τη μικρή διάρκεια της ζωής κάποιων εξ' αυτών (αναλύσεις αναφέρουν πως ήταν ικανό να προκαλέσει πολύ σοβαρή δηλητηρίαση από αλκοόλ στα 20 σφηνάκια).
Κυνήγι μαγισσών
Κι ενώ η δημοφιλία του ολοένα και αυξανόταν, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα το αψέντι βρέθηκε στο στόχαστρο. Παρότι, είχε διάφορες παρενέργειες, το πλήθος των οποίων διευρύνεται αναλόγως πόσο φίλα προσκείμενος ήταν κάποιος προς αυτό η πραγματικότητα είναι πως οι όποιες ψυχοδραστικές συνέπειες του αψεντίου δεν εμφανίζονται παρά σε ελάχιστες ποσότητες. Η αληθινή αιτία για την οποία το αψέντι κυνηγήθηκε ήταν πως επρόκειτο για ένα πολύ φτηνό και δυνατό ποτό, προκαλώντας ζημιά στις πωλήσεις άλλων αλκοολούχων - ειδικά στο κρασί είχε προκαλέσει μεγάλη ζημιά. Έτσι, με πρώτη χώρα τις ΗΠΑ, όπου απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του τις 25 Ιουλίου του 1912, ακολούθησαν κι άλλα κράτη στα οποία το αψέντι δεν ήταν πλέον νόμιμο, με την Γαλλία να είναι η τελευταία που το αποσύρει, το 1915.
Ολική επαναφορά
Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια προκειμένου να διορθωθεί η «αλκοολική» αδικία που υπέστη η «πράσινη νεράιδα». Το 1998 η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της οδηγίας EEC 88/388 Appendix II, όρισε τα όρια στα οποία το αψέντι θα καταστεί νόμιμο. Πλέον στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. επιτρέπεται η πώληση αψεντιού με χαμηλή περιεκτικότητα σε θυϊόνη (ουσία που κατηγορήθηκε για την τοξικότητα του αψεντίου) ή και χωρίς. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η πικραψινθιά περιέχεται επίσης στο Campari και στο Fernet Branca.
Οδηγίες προς ναυτιλλομένους
Πλέον το αψέντι συναντάται σε αρκετές κάβες και ακόμη περισσότερα μπαρ, αποτελώντας -όπως επιτάσσουν τα σημεία των καιρών- συστατικό για μπόλικα cocktails. Αν σκοπεύεις να αγοράσεις αψέντι, απέφυγε οπωσδήποτε αυτό που έχει τεχνητό πράσινο χρώμα, ενώ ένα από τα πιο κλασικά του pairing είναι με στρείδια. Aν πάλι σκοπεύεις να το δοκιμάσεις σε cocktail, πάρε ιδέες από τα δύο παρακάτω.
Sazerac
Yλικά: 1 κύβος ζάχαρης, 2 1/2 μεζούρες rye ουίσκι, 2 σταγόνες Peychaud's bitters, 1 σταγόνα Angostura Bitters, αψέντι, μια φλούδα λεμονιού.
Εκτέλεση: Σε ποτήρι old-fashioned (και όχι σε mixing glass) ανακατεύεις τον κύβο ζάχαρης με λίγες σταγόνες νερό. Βάζεις μερικά μικρά κομμάτια πάγου και προσθέτεις το rye ουίσκι και τα bitters. Aνακατεύεις καλά και σουρώνεις σε ένα άλλο, παγωμένο, ποτήρι old-fashioned, το οποίο έχεις περιχύσει με κάποιες σταγόνες αψέντι, σχεδόν σε όλο το εσωτερικό του. Γαρνίρεις με τη φλούδα λεμονιού.
Corpse Reviver no.2
Yλικά: 1 μεζούρα gin, 1 μεζούρα Lillet Blanc, 1 μεζούρα Cointreau, 1 μεζούρα φρέσκο χυμό πορτοκάλι, 1/8 κ.γ. αψέντι, 1 κερασάκι μαρασκίνο.
Εκτέλεση: Βάζεις πάγο στο shaker και προσθέτεις το gin, το Lillet, το Cointreau και τον χυμό λεμονιού και ανακινείς καλά. Τοποθετείς το αψέντι σε ένα ποτήρι cocktail ώστε να καλυφθούν τα τοιχώματά του. Σουρώνεις σε αυτό το ποτό, γαρνίρεις με το κερασάκι.Πηγή
