Όπως δήλωσε ο κ. Ιωάννης Μουζάλας, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος, «Ο φυσικός τοκετός και ο τοκετός στο νερό αποτελούν συνηθισμένες και αναγνωρισμένες επιστημονικά πρακτικές στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες.
Η δική μου ιστορία τοκετού……στο νερό!
Πάντα θεωρούσα πολύ βίαιη τη συμπεριφορά μας σε ένα νεογέννητο. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί θα πρέπει να προξενούμε τόσο πόνο σε μια ψυχή που μόλις γεννήθηκε (κόβοντας αμέσως το λώρο, απομακρύνοντάς το από τη μαμά του και όλα τα υπόλοιπα). Θεωρούσα ότι κάποιο λάθος κάνουμε και σίγουρα δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος να υποδεχόμαστε ένα νεογνό.
Τουλάχιστον, δεν ήθελα το δικό μου το μωρό να το βιώσει όλο αυτό. Γι’ αυτό και είχα προαποφασίσει να γεννήσω το παιδί μου μέσα στο νερό, αν οι συνθήκες μου το επέτρεπαν. Είχα θέσει από μόνη μου τον πήχη πολύ ψηλά. Ως μαία, είχα υψηλές προσδοκίες. Κατά κάποιον τρόπο είχα αναλάβει το βαρύ φορτίο, με τον τοκετό μου, να βγάλω ασπροπρόσωπες όλες τις μαίες και τους γυναικολόγους και να έχω τον ιδανικό τοκετό, που όντως και είχα. Θα τον περιέγραφα ως «Ο τοκετός της αγάπης». Γιατί κατέληξε σε μιαν αγάπη παντοτινή και μοναδική (στην αγάπη μου για τον γιο μου) και γιατί ο ίδιος ο τοκετός μου ήταν αγάπη… Ένας «έρωτας με την πρώτη ματιά» που κατέληξε σε ατέρμονη «καψούρα». Ναι, θυμάμαι τον τοκετό μου με πολλή αγάπη…
Ο τοκετός μου ξεκίνησε νύχτα… Ξημερώματα, όπως και στις περισσότερες γυναίκες. Στην αρχή απαλός, με τη μορφή των συσπάσεων που είχα προς το τέλος. Εκείνων των ωραίων συσπάσεων, που κάθε γυναίκα στο μήνα της παρακαλά να συνεχίσουν για να γεννήσει «επιτέλους». Ωραίες. Τρίλεπτες. Χωρίς πόνο. Μόνο πέτρωμα στην κοιλιά. Και έτσι, άλλαξα πλευρό και προσπάθησα να κοιμηθώ. ΝΑΙ, αλλά δεν ήθελα να σταματήσουν… Και τελικά, σηκώθηκα και άρχισα να φέρνω βόλτες το σπίτι μεσ’ τη νύχτα. Και καθώς περπατούσα, δεν κατάλαβα πώς πέρασε 1.5 ώρα και πώς οι ανώδυνες συσπάσεις είχαν αρχίσει να απαιτούν τη συνδρομή της αναπνοής μου… Πώς το απαλό σφίξιμο της μήτρας μου με κάθιζε κάθε 2 λεπτά στον καναπέ, κάνοντάς με να ξεφυσάω. Ξύπνησε και ο άντρας μου και με συντρόφευσε, υπό τις οδηγίες μου, σε αυτό το μεγάλο ταξίδι, με απίστευτη στωικότητα και εμπιστοσύνη στο σώμα μου. Ο χορός των ορμονών και των συσπάσεων καλά κρατούσε και πια τα βογγητά μου έδειχναν το δρόμο της φύσης όπως σε όλα τα θηλαστικά. Ο δρόμος προς την κλινική ήταν ατελείωτος. Η ικανοποίησή μου, εν τούτοις, στο άκουσμα της προχωρημένης διαστολής, μεγάλη.
Η ανθρώπινη φύση μου όμως δεν με άφηνε να παραδοθώ… «Θα αντέξω; Κι αν πονέσω πιο πολύ; Κάνε Θεέ μου να τελειώνει αυτό το μαρτύριο… Θέλω επισκληρίδιο…». Ναι, ήταν ο πιο δυνατός πόνος που έχω νιώσει… Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για να συγκριθεί. Ευτυχώς η διαστολή κάλπαζε, πράγμα πολύ ενθαρρυντικό και συνάμα φρικιαστικό για μένα. Δεν ήξερα αν θα άντεχα να διατηρήσω κι άλλο την ψυχραιμία μου ή αν θα κατέληγα κι εγώ σαν κι αυτές που ακούγονται από τη μια άκρη του μαιευτηρίου ως την άλλη (παρότι μαία, δεν μπορούσα να καταλάβω ότι αυτό ήταν και το φυσιολογικό).
Όταν τελικά τα νερά μου αποφάσισαν να σπάσουν στα 8 εκατοστά, ήξερα ότι δεν είχα άλλη επιλογή: η επισκληρίδιος αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός. Το ίδιο και η επιθυμία μου για χρήση του βελονισμού στον τοκετό (χρειάζεται τουλάχιστον 15 λεπτά να μείνεις ακίνητος. Δεν τα είχα ούτε κι αυτά). Το νερό λοιπόν ήρθε και μου χτύπησε το τζάμι του θολωμένου μου μυαλού και είπα: «Βάλτε με τουλάχιστον στο νερό».
Ξαφνικά, όλοι συγχρονίστηκαν στις απαιτήσεις μου και με απελευθέρωσαν από τα δεσμά του ορού και του καρδιοτοκογράφου. Τότε, στηριζόμενη στις δυνάμεις μου και στα γερά μου πόδια, σηκώθηκα από το κρεβάτι αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη με φαντάστηκα να κάνω «απλωτές». Και μπήκα. Μπήκα στο μαγικό, ζεστό νεράκι της μπανιέρας και τότε ήταν ακριβώς η στιγμή που παραδόθηκα στη μαγεία του τοκετού.
Είναι μοναδική η αίσθηση του αγκαλιάσματος της πονεμένης κοιλίτσας από το ζεστό νεράκι. Καλά λένε πως το νερό στον τοκετό είναι η επισκληρίδιος των μαιών… Με μιας έφυγαν όλοι οι πόνοι. Ήρθε μια ανακούφιση που είχα ώρες να νιώσω… Αυτονομία κινήσεων, ζεστό νερό και αίσθηση ότι παίρνεις τον τοκετό σου στα χέρια σου. Δοκίμασα 2-3 διαφορετικές στάσεις και τελικά βολεύτηκα στην πιο βολική και για το γιατρό. Το μωρό μου ήρθε στον κόσμο μέσα σε 5 λεπτά από την εισαγωγή μου στην μπανιέρα. Η επαφή μας με το νερό μπορεί να κράτησε λίγο αλλά ήταν ουσιαστική. Με βοήθησε να έχω τον έλεγχο του τοκετού μου (πράγμα πολύ σημαντικό), δεν πόναγα τόσο όσο εκτός νερού, δεν σκίστηκα στο περίνεο, παρά μόνο ελάχιστα και το σημαντικότερο: το παιδί μου δεν βίωσε το σοκ του τοκετού.
Γεννήθηκε και αμέσως τον κράτησα αγκαλιά. Εγώ πρώτη. Όπως αρμόζει σε κάθε παιδί, όπως αξίζει σε κάθε μαμά που κουράστηκε… Δεν έκλαψε αμέσως… τι σημασία είχε όμως; Είχε το λώρο που τον τροφοδοτούσε ακόμα με οξυγόνο. Ο λώρος του δεν κόπηκε αμέσως… Δεν του μπήκαν σωληνάκια αναρρόφησης στη μύτη και το στόμα. Δεν μου τον πονέσανε…
Η υστεροτοκία έγινε εκτός νερού. Ο γυναικολογικός έλεγχος, επίσης εκτός νερού, με τον μπαμπά να γνωρίζει το γιο του, έχοντάς τον αγκαλιά. Και μετά, αμέσως, θηλασμός. Κούρνιασε στην αγκαλιά μου και με θήλασε σαν να το είχε ξανακάνει εκατομμύρια φορές…
Γι’ αυτούς όλους τους λόγους, θα το ξαναέκανα… Και εννοείται χωρίς επισκληρίδιο, από επιλογή πια. Τον έζησα τον τοκετό στο έπακρο και δεν τον φοβάμαι. Σε αυτή τη μάχη μεταξύ εμού και του τοκετού δεν υπήρξε νικητής και ηττημένος. Υπήρξαν ΝΙΚΗΤΕΣ (εγώ, το μωρό μου και ο ίδιος ο τοκετός). Και ένα πράγμα έχω σίγουρα να πω: Μετά τον τοκετό του γιου μου, νιώθω άτρωτη. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με νικήσει. Είμαι ΔΥΝΑΤΗ και νιώθω περήφανη.
Πηγή
